AFCON 2023: de ontembare Afrikaanse geest
AFCON 2023: de ontembare Afrikaanse geest
Over de Africa Cup of Nations die op 13 januari begint
Disclaimer: De Afrika Cup is net zo'n valide toernooi als het Ek in Europa, als de Gold Cup in Amerika, als de Azië Cup in Azië. Dat het toernooi niet in de Europese voetbalkalender past of omdat je niet bekend bent met Afrikaans voetbal, betekent niet automatisch dat de Afrika Cup minder waarde heeft of een bijzaak is.
Hierbij deel 1 van de Afrika Cup-voorbeschouwing. Een vooruitblik op het mondiale toernooi waarin we het beste van Afrikaans voetbal kunnen aanschouwen. Samengesteld met hulp van onder meer Michel Doodeman, Wesley Victor Mak, Gilles Mbiye-Beya, Baba Yordi en meer.
Enjoy.
Op het mondiale voetbaltoneel zijn er maar weinig evenementen die de kleurrijkheid, passie en eenheid van een continent belichamen zoals de Africa Cup of Nations (AFCON). Meer dan alleen een tweejaarlijks voetbaltoernooi is AFCON een viering, een demonstratie van de liefdesaffaire van Afrika met voetbal, die grenzen overstijgt en culturen verenigt.
Het verhaal van AFCON begint in 1957, een tijd waarin de ‘winds of change’ als het lied van de Scorpions over het Afrikaanse continent waaien. De jaren 50 waren een periode van verandering en onrust in Afrika, gekenmerkt door de strijd voor zelfbeschikking en onafhankelijkheid die een blijvende impact zou hebben op de politieke, sociale en culturele ontwikkeling van het continent.
Toenemend nationalisme en politiek activisme luidden een decennia van opstand in. Veel Afrikanen vochten in de jaren 40 tijdens de Tweede Wereldoorlog voor vrijheid in het leger van hun koloniale overheersers en zij realiseerden dat zij op eenzelfde manier ook konden vechten voor hun eigen onafhankelijkheid.
Ook de Algerijnse oorlog tegen de Franse overheerser begon in de jaren 50. Dit was een van de meest bloedige en ingrijpende onafhankelijkheidsoorlogen op het continent. Frankrijk was op dat moment ook betrokken bij een ander conflict in Afrika, namelijk de Suezcrisis, waarbij Egypte, onder leiding van president Gamal Abdel Nasser, het Suezkanaal nationaliseerde. Dit leidde tot een militaire interventie door Israël, gevolgd door het Verenigd Koninkrijk en de Fransen.
De crisis versterkte het anti-koloniale sentiment in Afrika. Onderdrukte landen ontdeden zich van het juk van koloniale machthebbers en werden onafhankelijk, met als voorloper Libië, dat zich als eerste afscheidde van Italië, gevolgd door Soedan, Marokko en Tunesië.
Imperiale erfenis
Wie denkt dat Afrikaans voetbal los staat van kolonialisme, komt bedrogen uit. Voetbal kwam in die periode op als instrument voor zowel culturele expressie als politiek verzet. In Zanzibar bijvoorbeeld speelde voetbal een rol in de antikoloniale beweging. Tegelijkertijd werd voetbal door de kolonisten gebruikt om de Afrikaanse bevolking te verwesteren en te onderdrukken. Hiervan is Marokko een lichtend voorbeeld.
Voetbal in Marokko was een imperiale erfenis. De Fransen introduceerden de sport om de Marokkanen een bezigheid te geven. Volksvertier. Toen de sport geprofessionaliseerd werd en er voetbalclubs ontstonden, mochten de Marokkanen in eerste instantie vrij mee doen. Totdat de Fransen realiseerden dat de Marokkanen in de meerderheid waren. Ze bedachten vervolgens een belachelijke regel: Marokkaanse voetbalclubs moesten altijd een minimumaantal Europese spelers hebben.
Dit hield de Marokkanen niet tegen om hun sport te blijven beoefenen, op rudimentaire voetbalveldjes langs de oevers van een rivier, op het strand, en op de vele pleintjes in de medina. Ze gebruikten de sport om zich af te zetten tegen de heersende macht. En met hen vele andere landen in Afrika.
Te midden van de groeiende strijd voor onafhankelijkheid, werkte voetbal verenigend. En zo ontstond ook de Afrika Cup. AFCON. Het inaugurele toernooi met slechts drie teams – Egypte, Soedan en Ethiopië – was bescheiden, maar de betekenis ervan was monumentaal. Egyptes triomf bouwde het podium voor wat een prestigieus evenement in het mondiale voetbal zou worden. Een representatie van het kleurrijke mozaïek Afrika, met voetbal als gemeenschappelijke deler.
Panafrikanisme
De jaren zestig zagen de opkomst van Ghana en de kracht van West Afrikaans voetbal. Voor West Afrikaanse landen diende voetbal als middel om hun culturele identiteit en eenheid tot uitdrukking te brengen. Ze konden zo hun talenten en prestaties tonen, een gevoel van trots en eenheid onder de mensen bevorderen. Zich onttrekken van de Westerse lens en hun eigen narratief neerzetten.
Ghana werd in maart 1957 het eerste onafhankelijke West Afrikaanse land. President Nkwame Nkrumah wilde het panafrikanisme uitbouwen en een voorbeeld zijn voor andere vrijheidsstrijders op het continent. Volgens het panafrikanisme is de Afrikaanse natiestaat een constructie van koloniale mogendheden. Alle Afrikaanse landen en de Afrikanen in de rest van de wereld moeten zich volgens de filosofie samen sterk maken om hun belangen te verdedigen.
In het hart van het koloniale tijdperk wisten verspreide groepen Afrikanen zich op te werken binnen het rigide systeem van het kolonialisme. Hun opkomst werd door de koloniale machthebbers gezien als bewijs van hun nobele missie om de landen in Afrika ‘beschaving’ te brengen. Deze ‘hooggeplaatste’ Afrikanen, bekend onder verschillende benamingen zoals ‘assimilados’ in de Portugese koloniën, ‘assimilés’ in Franse gebieden en ‘evolués’ in Belgisch-Congo, symboliseerden zowel de complexiteit als de ironie van het koloniale streven.
Een selecte groep van deze Afrikanen ging studeren aan Europese en Amerikaanse universiteiten, een ervaring die hen niet alleen blootstelde aan nieuwe werelden, maar ook aan elkaar. In deze smeltkroes van intellectuele en culturele uitwisseling, ontstonden de eerste zaadjes van panafrikanisme. Deze Afrikanen zagen dat de problemen onder koloniaal bewind universeel en creëerden een manifest, een roep om ‘algehele onafhankelijkheid’, met als basis hun gemeenschappelijke strijd. Ook Nkrumah studeerde in het buitenland, in de Verenigde Staten en Groot-Brittanië. Nkrumah zag voetbal als middel om het proces van natievorming en een panafrikaans bewustzijn te ondersteunen.
Superieure Britten
Voetbal arriveerde in de negentiende eeuw aan de Goudkust van Ghana en concentreerden zich rond Cape Coast, dat toentertijd de administratieve hoofdstad van de Britse kolonie was. Na de oprichting van Accra, de échte hoofdstad, raakte de sport beter verspreid, ook al was cricket nog steeds de meest prominente sport onder Britse kolonisten en de Afrikaanse elite.
Vanaf 1882 werden de eerste georganiseerde voetbalwedstrijden gespeeld en eind negentiende eeuw, begin twintigste eeuw ontwikkelde voetbal steeds diepere wortels in Ghana. De eerste club in de kolonie, Cape Coast Excelsior, ontstond in 1903 op de speelvelden van de Government Boys School, waar het spel was geïntroduceerd door de pedagoog AG Fraser om de jongetjes te laten zien hoe superieur de koloniale overheersers waren, zelfs in sport. De toenmalige gouverneur van de kolonie regelde toernooien tussen Excelsior en in Ghana gestationeerde Europeanen, waarbij de club verloor van een team matrozen, maar wel een groep Britse ambtenaren versloeg.
Voetbal voor eenwording
Ondanks dat voetbal uiteindelijk een geïmporteerde, Europese culturele vorm was, gebruikt om de Afrikaanse bevolking te socialiseren en de koloniale sociale en politieke normen te aanvaarden, was Nkrumah van mening dat voetbal kon helpen bij de eenwording van een verdeeld Ghana en kon bijdragen aan een verenigd nationaal bewustzijn.
Vanuit het buitenland realiseerde hij dat voetbal een grote aantrekkingskracht had onder de bevolking, vooral onder jonge mannen uit de stedelijke arbeidersklasse. En hij zag dat elders op het continent voetbal zich had ontdaan van het koloniale juk en juist verafrikaniseerd was, een representatie van zelfexpressie en verzet tegen het kolonialisme.
In de woorden van Ossie Stuart: ‘From the post-war period onwards, soccer at different times became an embodiment of the political aspirations of the African people.’
Door de populariteit van voetbal en Nkrumahs politieke verzet tegen de Britse heerschappij, raakte voetbal in Ghana verstrengeld met populistische mobilisatie voor onafhankelijkheid. Tegen de tijd dat Nkrumah terugkeerde naar Ghana als lid van de politieke onafhankelijksheidpartij United Gold Coast Convention, was het voetbal in Ghana volledig geafrikaniseerd, zowel in administratief opzicht als in supporterschap en speelstijl.
Nkrumah schreef:
We like sports, but we want self-government first so that we can be masters not servants in our own country. When we get self-government, you will be amazed at what we can put into the field at the next Olympic Games; and you will also be amazed at the stadiums that will glorify sporting activities in the new Ghana
Black Stars
Na de onafhankelijkheid van Ghana, verspilde Nkrumah geen seconde. De Engelse voetballer Sir Stanley Matthews kwam op uitnodiging van de president naar Ghana om oefenwedstrijden te spelen en werd gekroond tot Soccerthene. De koning van voetbal. Er kwam een nieuwe, achtkoppige nationale competitie en Ghana sloot zich aan bij de Confédération Africaine de Football (Caf) en de Fédération internationale de football association (Fifa).
Daardoor kon er nationaal elftal worden opgericht, maar nog belangrijker, het gaf Nkrumah de kans om de jeugd te mobiliseren rond een gedeelde voetbalidentiteit en trots. Onmiddellijk werden er internationale wedstrijden georganiseerd (onder meer tegen een elftal bestaande uit Engelse FA-voetballers) en het elftal adopteerde de symbolische ‘Black Stars’. Panafrikaanser is bijna niet mogelijk.
Benjamin Koufie, die van 1957 tot 1958 voor Ghana speelde en later van 1970 tot 1973 bondscoach was, zei hierover:
‘Kwame Nkrumah used football to reach the whole of the continent so he wanted to make sure that the Black Stars of Ghana were a shining example . . . Nkrumah was telling the whole world that there is a continent called Africa which could compete with any other continent in the game of football.’
Internationale erkenning
Allerlei prominente clubs en voetballanden kwamen naar Ghana om vriendschappelijke wedstrijden te spelen. Zo maakte Fortuna Düsseldorf een tour van drie wedstrijden, speelde de Engelse club Blackpool tegen de Black Stars in Accra, reisden het Russische Moscow Dynamo en Locomotiv Moscow naar Ghana, en speelde ook West-Duitsland een aantal oefenwedstrijden.
Nkrumah beperkte zich niet tot Ghanees voetbal. Panafrikanisme reikt tenslotte verder dan de grenzen van een enkel Afrikaans land. Toen rond diezelfde periode de West African Soccer Federation werd opgericht, woonde Nkrumah de openingsbijeenkomst bij en opperde hij een jaarlijks voetbaltoernooi waaraan alle onafhankelijke landen in West Afrika mee konden doen. Toen er eenmaal overeenstemming was bereikt, schonk hij een beker gemaakt van duizend gienje – een oude, gouden Engelse munt – aan de federatie en was ‘Kwame Nkrumah Gold Cup’ geboren.
De Black Stars oogsten niet alleen lof op het Afrikaanse continent. Ze deden mee aan wedstrijden in de Sovjet-Unie, speelden in Duitsland, Oostenrijk, Rusland en Engeland en namen het op tegen de toenmalige Europese kampioen Real Madrid, voordat ze doorreisden naar Italië, waar ze een 5-2 overwinning boekten tegen de Italiaanse nationale ploeg.
Bekroning
De prestaties van Ghana waren niet alleen nuttig om het nationale vertrouwen in eigen land op te krikken, maar ook om vooroordelen over Afrikanen in Europa ter discussie te stellen. In 1966 boycotten Ghanese voetballers zelfs het Wk voetbal in Engeland als een vorm van protest tegen het koloniale systeem. Deze daad van verzet demonstreerde het groeiende bewustzijn van het Ghanese volk en hun verlangen naar zelfbeschikking. Maar het allerbelangrijkste, hetgeen Nkrumah echt als bekroning zag, was het hosten en winnen van de Africa Cup of Nations.
En dat deden ze – winnen – in 1963, 1965, 1978 en 1982.
Hoewel AFCON in de beginjaren voornamelijk een West Afrikaans feest leek – ook al wonnen de West Afrikanen niet altijd, ze bereikten ieder toernooi de finale – brak na de hegemonie een periode van evolutie en uitbreiding aan. De Afrikaanse voetbalcultuur raakte steeds meer wijdverbreid en -verspreid over het continent en het toernooi weerspiegelde die groei. Noord en Centraal Afrikaanse teams klopten nadrukkelijk op de deur, met landen als Kameroen, Algerije en ook Marokko die hun voetbaldominantie bevestigden. Er brak een nieuw tijdperk aan in het Afrikaanse voetbal.
Overigens heeft Egypte het vaakst AFCON gewonnen, met in totaal zeven titels. Kameroen is de op een na meest succesvolle ploeg met vijf kampioenschappen, gevolgd door de vier titels van Ghana.
Complexe planning
De huidige planning van het toernooi, traditioneel in januari en februari, leidt vaak tot een dilemma tussen club en land, aangezien AFCON midden in het Europese voetbalseizoen valt. Deze timing heeft gevolgen voor Afrikaanse spelers die sleutelfiguren zijn in Europese clubcompetities. Daarnaast heeft de planning van het toernooi ook invloed op de Afrikaanse voetbalkalender. Competities en clubs zijn constant bezig om de afwezigheid van hun spelers op te vangen en het speelschema zo aan te passen dat de impact minimaal is.
Om de impact zo gering mogelijk te houden, paste AFCON zich de afgelopen jaren aan en werd de internationale voetbalkalender gevolgd om te voorkomen dat het toernooi plaats zou vinden tijdens FIFA-toernooien. Maar in een overvolle speelkalender kan nu eenmaal niet iedereen tevreden worden gehouden.
Zo was de aankomend editie van het toernooi aanvankelijk tijdens de zomer van 2023 (in het noordelijk halfrond) om planningsconflicten met Europese clubteams en competities te verminderen. Maar vanwege de zorgen om het suboptimale zomerweer in Ivoorkust werd het toernooi door CAF uitgesteld tot 13 januari 2024 – en bleef de oorspronkelijke naam behouden, vandaar dat we nog steeds spreken over AFCON 2023.
Gekleurde perceptie
Uiteindelijk is AFCON net als de Azië Cup, de Gold Cup en het Ek voetbal een kans voor voetballers om hun land continentaal te vertegenwoordigen. Zij kunnen hun trots uitdragen, hun nationale elftal naar een hoger niveau tillen en de wereld laten zien waar ze voor staan. Dat Europees clubvoetbal dan een paar weken een pas op de plaats moet nemen? Zo zij het. Bovendien is AFCON mondiaal een gigantisch toernooi. Spelers van over de hele wereld reizen naar Afrika om hun land, trots en eer te verdedigen.
Daniel Storey van The Ipaper maakte een kaartje met daarop alle nationale competities die vertegenwoordigd zijn tijdens AFCON. En dat zijn er heel wat. Canada, Poland en vast nog andere landen zijn ook nog eens onterecht niet ingekleurd op dit kaartje. Hoe wereldwijd wil je het hebben?
Toch wordt de Afrika Cup vooral in Europa soms als minder prestigieus beschouwd, een misvatting voortgekomen uit onkunde of misplaatste Eurocentrisch trots? Gebrek aan bekendheid met Afrikaanse spelers en teams in vergelijking met hun Europese tegenhangers kan een rol spelen, maar wellicht dat ook historische vooroordelen en koloniale erfenissen de perceptie kleuren. Dat terwijl de recente edities van het toernooi competitiever en onvoorspelbaarder dan ooit waren. Afrikaanse voetbal en Afrikaanse voetballers ontwikkelen zich constant en AFCON is daar een reflectie van.
Naarmate we dichter bij 13 januari komen, hangt de lucht dik van anticipatie. Het toernooi belooft een viering te worden van de rijke geschiedenis en grenzeloze toekomst van het Afrikaanse voetbal. Een ogenschijnlijke thuiswedstrijd voor West Afrikaanse teams als Ivoorkust, Nigeria, Senegal en Ghana, de pioniers van de eerste AFCONs, op de hielen gezeten door landen als Marokko, Algerije en Egypte, klaar om een spektakel van hoogwaardig voetbal te bieden.
David tegen Goliat
Een van de meest memorabele edities die me is bijgebleven, was AFCON 2012. Toen won Zambia – onder leiding van Hervé Renard – na een zenuwslopende penalty shootout de Afrika Cup. Het land raakte daarmee een diepe, emotionele snaar die verder reikte dan de grenzen van sport. Ik had in die tijd een lichte crush op Renard, met zijn blonde lokken, goud gebronsde lichaam en maagdelijk witte overhemd. Het uiterlijk van de trainer is nooit een goede reden om een nationaal elftal of voetbalclub te steunen, maar in het geval van Zambia was het een prettige bijkomstigheid.
Het kleine Zambia, vaak over het hoofd gezien op het internationale voetbalpodium, dat het in de finalewedstrijd tegen de favoriet van het toernooi moest opnemen, voetbalreus Didier Drogba en zijn Ivoorkust. Ik heb vaak een zwak voor de underdog. Ik omarmde Zambia dan ook met beide armen.
Bijna twintig jaar eerder in 1993 werd Zambia getroffen door een tragedie. Een militair vliegtuig met daarin het nationale elftal stortte neer nabij Libreville, Gabon. Alle 18 spelers aan boord kwamen om het leven. Het moest voorbestemd zijn, want in 2012, twee decennia na de vliegtuigramp op slechts enkele kilometers van de plek van het onheil, zette Zambia zijn tragedie om in triomf. In een bizarre wedstrijd en daaropvolgende penalty shootout wisten de Chipolopolo het lot naar hun hand te zetten. Ze wonnen de Afrika Cup.
In de dagen en weken na de overwinning vierde Zambia niet alleen de sportieve overwinning, maar ook zijn eenheid, trots en culturele identiteit. Collectieve vreugde en verlichting, een land dat samenkwam om zijn helden te vieren. Het leek een herdenking van nationaal hartzeer, een eerbetoon aan de overleden voetballers, te lang ingehouden adem die eindelijk kon ontsnappen.
Ontembare geest
Ik hoop dat we dit jaar weer getuige mogen zijn van zo’n gelaagde, wonderlijke en bovenal menselijke overwinning. AFCON gaat tenslotte niet alleen over het kronen van de kampioenen van het Afrikaanse voetbal; het is een podium voor nieuwe helden om op te staan, voor legendes om gemaakt te worden.
De Afrika Cup is een toernooi dat verder gaat dan alleen sport, verder dan de passie voor voetbal die door de aderen van Afrika stroomt. Tijdens AFCON vieren we een symfonie van eenheid en hoop, van dromen en aspiratie, van de ontembare Afrikaanse geest.
Op welke spelers ga ik letten?
Victor Osimhen - Nigeria: De spits van Napoli is een van de meest veelbelovende jonge aanvallers in het Afrikaanse voetbal en heeft al indruk gemaakt met zijn snelheid, techniek en doelgerichtheid. Ondanks zijn lengte, is Osimhen een uitstekende en snelle drukzetter. Zijn speelstijl, zijn vermogen om kansen te creëren en te benutten, en zijn sterke fysieke aanwezigheid in de voorhoede maken van hem een gigantisch wapen in de voorhoede van Nigeria.
Hij is de eerste Nigeriaanse speler die ooit de Golden Boot in de Serie A heeft gewonnen. Hij maakte vorig jaar 31 goals in 39 wedstrijden, waarvan 26 in de Seria A in 32 wedstrijden.
Amadou Diawara - Guinee: Middenvelder die speelt bij Anderlecht. Hij staat bekend om zijn technische vaardigheden en zijn vermogen om het spel te dicteren vanuit het middenveld. Hij koos ervoor om voor het nationale elftal van Guinea te spelen, ondanks dat hij in 2018 het Italiaanse staatsburgerschap verkreeg en Italië hem ook daadwerkelijk wilde inlijven bij het nationale team.
Hij weet goed te anticiperen op de bal, is in staat om uit kleine ruimtes te dribbelen en heeft een hoge passnauwkeurigheid. Zijn speelstijl wordt vergeleken met die van de klassieke verdedigende middenvelders zoals Patrick Vieira en Roy Keane. Echt een genot om naar te kijken.
Mohammed Kudus - Ghana: opvallende persoonlijkheid in de voetbalwereld, onze Starboy Kudus. Of zoals hij zelf zegt: Kingly Uplifting Dauntless Undermined Stars. Buitengewone getalenteerd. Hij dribbelt behendig langs tegenstanders, heeft een scherp oog voor het creëren van kansen voor zijn teamgenoten en is zo ontzettend balvast. Daarnaast heeft hij een meer dan prima schot. Maakte afgelopen zomer de overstap van Ajax naar West Ham United waar hij een van z'n beste seizoenen ooit beleefd. Hij is zowat iedere wedstrijd belangrijk, dus ik hoop dat hij tijdens AFCON z'n belofte waar kan maken.
Abdul Fatawu Issahaku - Ghana: speelt bij Leicester. Hij is pas negentien jaar oud, maar staat nu al bekend om z'n veelzijdigheid. Hij is vooral een aanvallende middenvelder die de bal uitstekend kan controleren, langs verdedigers kan dribbelen en nauwkeurige passes kan geven. Hij heeft een buitengewoon goed inzicht op het veld en creëert vaak kansen voor zijn teamgenoten. Zonder twijfel een van de meest veelbelovende voetbaltalenten van Ghana.
Silas Katompa Mvumpa - Congo: aanvallende speler, vaak ingezet als vleugelspeler of centrale aanvaller. Zijn speelstijl kenmerkt zich door directe dribbels en zijn vermogen om verdedigers één-op-één te verslaan. Zijn snelheid maakt hem een constante dreiging voor tegenstanders, vooral in situaties van counter-aanvallen. Is dit seizoen onmisbaar voor Stuttgart. Hun huidige derde plek in de Bundesliga schuif ik voor 80 procent in de voeten van Silas. Ja, beetje heel erg overdreven, maar wat ik wil zeggen is: hij is goed.
Serhou Yadaly Guirassy - Guinee: speelt ook bij Stuttgart. Deze fysieke centrumspits kan zowel als aanspeelpunt als afmaker fungeren – beetje zoals Karim Benzema, knipoog – en is sterk in luchtduels en het afschermen van de bal. Hij is lastig één-op-één te verdedigen. Dankzij zijn lengte en fysieke kracht is iedere hoekschop of vrije trap een gevaar, maar lomp is hij zeker niet. Hij is beweeglijk en technisch vaardig, waardoor hij ook mee kan met snel positiespel.
Patson Daka - Zambia: ik heb hem niet heel vaak zien spelen, maar juist daarom ben ik extra nieuwsgierig. Daka wordt geprezen als een aanvaller met een natuurlijke neiging om doelpunten te scoren. Hij onderscheidt zich door zijn snelheid, wendbaarheid en klinische afwerking. Bij Salzburg scoorde hij aan de lopende band, dat is nu bij Leicester wel minder, maar desalniettemin is hij een van de meest prominente aanvallers van Afrika.
Buiten het veld staat Daka bekend om zijn nederigheid. Hij fungeert als rolmodel voor jonge aspirant-voetballers in Zambia en wordt daar bewonderd om zijn arbeidsethos en professionele houding.
Pape Mata Sarr - Senegal: defensieve middenvelder met aanvallende kwaliteiten. Speelt een belangrijke rol spelen in het verstoren van de tegenstander, herovert ballen en zet aanvallen op. Beleeft bij Spurs een heerlijke eerste seizoenshelft. Is ook pas 21 jaar oud.
Yankuba Minteh - Gambia: Een Nederlandse bekende. Minteh staat onder contract bij Newcastle United, maar speelt momenteel op huurbasis bij Feyenoord. Hij is technisch, snel, heeft inzicht en een ontzettend nauwkeurige trap. Hij zit vol jeugdige onbevangenheid, maar speelt bij vlagen ontzettend volwassen. Ik hoop die volwassenheid te zien tijdens AFCON, zonder dat hij z'n vrijmoedigheid verliest.
Yves Bissouma - Mali: dynamische middenvelder. Zijn vermogen om het middenveld te controleren is van hoog niveau – zijn balbeheersing en behendigheid in kleine ruimtes, oeh la la – en hij is niet alleen technisch vaardig, maar ook een fysieke en robuuste speler. Hij is een teamspeler, altijd bereid om extra inspanning te leveren voor het collectieve succes van zijn team. En blijkbaar is hij ook nog eens heel bescheiden.
Calvin Bassey - Nigeria: BECAUSE I LOVE HIM. Ik hoef je niet te vertellen wat hij niet kan, dat hebben we vorig seizoen gezien. Maar laten we onthouden: Bassey is een veelzijdige verdediger, met fysieke kracht, snelheid en het vermogen om zowel in de verdediging als op het middenveld te spelen. Hij is sterk in de lucht, goed in tackles en kan effectief opkomen van achteruit (opkomen, niet opbouwen).
Doorkronkelen is een gratis wekelijkse nieuwsbrief die in stand wordt gehouden door lezers. Wil je me steunen? Overweeg dan om een betaald abonnement te nemen of via Bunq.me een (kleine) donatie te doen. Cheers!
In 1993, Zambia lost the majority of their national team in a tragic plane crash. 19 years on, they reached the African Cup Of Nations final, and the game would be played in Gabon, only miles from the crash site. It was the perfect chance to honour the memory of their fallen heroes, but against the heavily fancied Ivory Coast, they had a big task on their hands.
Verder lezen:
In afwachting van de Afrika Cup vooral een ‘verder kijken’…
Dorking Uncovered seizoen 1 (YouTube)
Ik kwam deze serie op het spoor dankzij Jeroen Demmendaal. In zijn woorden: ‘Docuserie over Dorking Wanderers, gemaakt door een hobbyist met 10 Go-Pros en goede editing skills. Neem aan dat je het verhaal van de club kent: ooit begonnen als pubteam, en nu na 12 promoties in 23 seizoenen in de National League. De oprichter, eigenaar en trainer zijn dezelfde flamboyante vent, al 23 jaar lang.’
Ik heb het eerste seizoen op nieuwjaarsdag met een kater in bed gekeken en wat een genot was het. Mijn geluk kan niet op, want er zijn in totaal vier (!) seizoenen om van te genieten. Thanks, Jeroen!
Captains of the World (Netflix)
From the locker room to the pitch, this docuseries offers exclusive to all 32 teams as they fight for football glory in the 2022 FIFA World Cup.
An Alternative Reality: The Football Manager Documentary (YouTube)
A feature-length film which examines Football Manager's impact on the culture of football, its enduring appeal and its influence within the professional game. With contributions from the game's creators, football experts and a host of famous fans, this is a film for everyone who knows how it feels to lead Grimsby to European glory...
En als je houdt van gekke sketches en absurditeiten, dan is de podcast Het Riool echt iets voor jou. Ik weet niet precies hoe ik het moet omschrijven – een parodie op bekende televisieprogramma's, reclames en ‘de leven’ met typetjes en stemmetjes gemaakt door de meest prettig gestoorde gozers die ik ken –, maar de vijf afleveringen duren maar vier minuutjes, dus luisteren kan geen kwaad.