AFCON 2023: groep A, B en C
De kanshebbers, de kanslozen, en de spelers die je in de gaten moet houden
Welke landen komen ver tijdens de aankomende Afrika Cup? Wie zou je weleens kunnen verrassen? En op welke spelers moet je een extra oogje houden?
Wie is de favoriet van groundhopper Jean Paul Rison? Welke Afrikaanse spelers kent Daniel Stokvis? En waarom juicht Du Blanque Bogarde voor Kaapverdië?
Dit is deel 2 van de voorbeschouwing op AFCON 2023. Een vooruitblik op het mondiale toernooi waarin we het beste van Afrikaans voetbal kunnen aanschouwen.
Het toernooi vindt plaats van 13 januari tot en met 11 februari en dit is de 34e editie. Er doen 24 landen mee, verdeeld over 6 poules. De nummers 1 en 2 in de groepen gaan direct door naar de knockouts, evenals de vier beste teams die als derde eindigen.
Vandaag groep A, B en C.
Enjoy.
Groep A
Met Ivoorkust, Nigeria, Equatoriaal-Guinea en Guinee-Bissau is dit een lastigere poule dan je op het eerste gezicht denkt. Ivoorkust en Nigeria lijken the most likely suspects om door te stoten tot de knockout fase maar bij eindtoernooien kun je geen enkel land uitvlakken.
Equatoriaal-Guinea doet nu voor de vierde keer mee aan AFCON en zij hebben altijd de groepsfase overleefd. Een niet te onderschatten prestatie. Ze wisten kampioenen als Algeria, Tunisia en Senegal uit te schakelen, dus schrijf ze niet bij voorbaat af.
En Nigeria heeft nog steeds nachtmerries van de kwalificatiewedstrijd die ze begin 2023 verloren van Guinee-Bissau dankzij een goal van de bij Olympique Lyon-voetballende Mama Baldé.
Wie gaan er direct door? Ivoorkust en Nigeria.
Ivoorkust (gastheren) - The Elephants
Ivoorkusts kracht ligt traditioneel in hun aanval, met spelers als Nicolas Pépé en Wilfried Zaha die bekend staan om hun snelheid, behendigheid en vermogen om kansen te creëren. Maar goed, Wilfriend Zaha is niet opgeroepen. Sinds zijn move naar Turkije is hij niet meer in beeld bij de Ivorianen.
Wel aanwezig zijn Dortmund-spits Sebastien Haller en Karim Konate van Salzburg. Genoeg aanvallende flair dus. Op het middenveld biedt Franck Kessiés aanwezigheid een mix van technische vaardigheden en fysieke kracht, essentieel voor het domineren van de wedstrijd. Zijn vermogen om het spel te dicteren en tegelijkertijd defensieve stabiliteit te bieden, is cruciaal voor het succes van Ivoorkust.
Een belangrijk aandachtspunt is de defensieve consistentie. Het team heeft weleens moeite met het neerzetten van een solide verdedigingslijn tegen snelle en technisch vaardige tegenstanders. Maar met verdedigers als Serge Aurier en Willy Boly (Nottingham Forest) en Ghislain Konan (Al Fayha) moet trainer Jean-Louis Gasset wel een oplossing kunnen vinden.
Hij heeft overigens geen keus, want de verwachtingen zijn hoog. Het land heeft een getalenteerde selectie en een rijke voetbaltraditie, dus de Ivorianen eisen resultaat. Bovendien heeft Ivoorkust ook nog thuisvoordeel, als host van het toernooi.
Ik moet daar wel aan toevoegen dat Ivoorkust om onverklaarbare reden als gastland de kwalificaties voor de Afrika Cup heeft gespeeld. Er werd toen onverwachts gelijk gespeeld tegen de Comoren en met 3-0 verloren van Zambia. De overige vier wedstrijden in de groep won Ivoorkust, evenals zeven van de laatste acht wedstrijden, maar het is toch een smetje. Tegen de grootste tegenstander in groep A, Nigeria, heeft Ivoorkust overigens ook voordeel: van de zes gespeelde wedstrijden tegen Nigeria won Ivoorkust er vier.
Voor mij behoort Ivoorkust tot een van de kanshebbers die minimaal tot de halve finale komen. Dat zou een verbetering zijn ten opzichte van voorgaande edities: de laatste 3 toernooien kwamen ze niet verder dan de kwartfinale.
Feitje: In oktober 2005 gebruikte sterspeler Didier Drogba de nationale aandacht voor het team om een gepassioneerde oproep tot vrede te doen aan de strijdende partijen in de Ivoriaanse Burgeroorlog. Zijn oproep leidde tot een wapenstilstand en was een keerpunt in de richting van vredesonderhandelingen.
Who to watch? Karim Konaté.
Wat vindt Jean Paul Rison?
Als trouw volger van het Franse voetbal én min of meer te zijn opgegroeid met Eurosport heeft de Afrika Cup een bijzonder plekje in m’n hart in z’n algemeenheid, maar één land steekt er voor mij wel bovenuit: Ivoorkust.
Het is een mix van tal van dingen: het net iets mooiere oranje dan dat van ons, die geweldige Gouden Generatie die – met Drogba voorop – de burgeroorlog zo’n beetje beëindigde, de tragiek van het met die generatie niets winnen en de heerlijke muziek van Magic System die ik in m’n jeugd grijs heb gedraaid.
Kortom, la Côte d'Ivoire heeft bij mij altijd een streepje voor, en dan zijn ze dit jaar ook nog eens het gastland. En natuurlijk gaat mijn Utrechtse blik dan naar Sébastien Haller in het bijzonder. Speciaal omdat hij hier doorbrak en nog altijd een chouchou van de Galgenwaard is, en zelfs z’n passage bij Ajax verandert daar niets aan. Een fantastische spits en een aimabel mens dat genoeg voor z’n kiezen heeft gehad, terugkomen van kanker en nu gewoon weer bij Dortmund actief alsof het niets is.
Hij heeft al een geweldige carrière, maar als uitgerekend hij degene is die de mensen in Abidjan een week lang laat dansen, sta ook ik op tafel. Allez les Elephants! Vive la Côte d'Ivoire.
Nigeria - Super Eagles
Wat als eerste opvalt, is dat Nigeria weinig middenvelders heeft. Wilfred Ndidi (Leicester), Raphael Onyedika (Brugge), Joe Aribo (Southampton), Frank Onyeka (Brentford) en Alex Iwobi (Fulham) zijn als enige opgeroepen. Op het middenveld moet Ndidi de boel bij elkaar zien te houden met zijn defensieve vaardigheden en vermogen om de bal te heroveren en het spel te dicteren. Zijn aanwezigheid is essentieel om stabiliteit te bieden en de overgang van verdediging naar aanval te vergemakkelijken. Maar gaat het genoeg zijn?
Kracht
De sterke punten van het elftal liggen in hun dynamische en getalenteerde aanval, aangevoerd door Victor Osimhen. De spits van Napoli is een van de meest veelbelovende aanvallers in het Afrikaanse voetbal en maakt indruk met zijn snelheid, techniek en doelgerichtheid. Ondanks zijn lengte is Osimhen een uitstekende en snelle drukzetter. Zijn speelstijl en zijn sterke fysieke aanwezigheid in de voorhoede maken van hem een gigantisch wapen.
Hij is de eerste Nigeriaanse speler die ooit de Golden Boot in de Serie A heeft gewonnen. Hij maakte vorig jaar 31 goals in 39 wedstrijden, waarvan 26 in de Seria A in 32 wedstrijden. Samen met Samuel Chukwueze (AC Milan) en Victor Boniface (Bayer Leverkusen, behendig en wat een flair) vormt hij het aanvalstrio.
Uitdagingen
Een van de uitdagingen voor Nigeria is het vinden van een consistente defensieve samenhang. Eigenlijk hetzelfde probleem dat Ivoorkust ook heeft. Ik hoop dat Calvin Bassey hier het verschil kan maken, maar ben me ervan bewust dat hoop de vader van de gedachte is (maar iedereen die me een beetje kent, weet dat ik van Bassey houd).
Nigeria heeft veel talent en een sterke voetbalcultuur. Hun succes hangt af van het effectief combineren van hun aanvallende kracht met tactische discipline. Als ze deze balans kunnen vinden, zijn ze kanshebbers voor de titel. Maar dat middenveld, dat middenveld baart zorgen.
Feitje
Toen Nigeria meedeed aan de Olympische Spelen van 1996 in Atlanta, zette het land een historische prestatie neer.
In de halve finale stond Nigeria tegenover Brazilië, een team vol sterren zoals Ronaldo en Rivaldo. Nigeria keek met nog minder dan 30 minuten te spelen tegen een 3-1 achterstand aan. In een opmerkelijke comeback scoorde Nigeria twee keer waardoor de wedstrijd werd verlengd. En uiteindelijk wonnen ze de Super Eagles met 4-3 door een golden goal van Arsenal-spits Nwankwo Kanu. Diezelfde Kanu scoorde overigens ook de dramatische gelijkmaker die ervoor zorgde dat er überhaupt een verlenging kwam.
In de finale werd Argentinië met 3-2 verslagen, dankzij een laat doelpunt van Emmanuel Amuneke. Het was de eerste keer dat een Afrikaans team de gouden medaille in het voetbal won.
Who to watch?
Victor Osimhen, Victor Boniface en Wilfred Ndidi.
Equatoriaal-Guinea - Nzalang Nacional (National Thunder)
Wordt vaak gezien als de underdog in het continentale voetbal. Maar dit is een niet te onderschatten elftal. Tijdens al hun eerdere deelnames overleefden ze de groepsfase en bereikten ze zelfs een keer de halve finale van het toernooi.
Kracht
Equatoriaal-Guinea's kracht ligt in hun georganiseerde verdediging. Carlos Akapo (San Jose Earthquakes), Luis Nsue (FC Bălți) en Basilio Ndong (Universitatea Craiova) vormen de ruggengraat van het team.
Het elftal moet het hebben van hun fysicaliteit en vermogen om snel te schakelen van verdediging naar aanval, om zo de snelheid en behendigheid van aanvaller Emilio Nsue (CF Intercity) optimaal te gebruiken. Hij breekt verdedigingen open en dat kan het verschil maken in krappe wedstrijden.
Uitdagingen
Het team heeft gebrek aan ervaring, niet alleen op grote toernooien maar ook gewoon op hoog niveau. Ze zitten een lastige poule, maar hebben eerder aangetoond op wilskracht en durf ver te kunnen komen. Verwacht in ieder geval een team dat met hart en ziel speelt, maar of passie en teamgeest genoeg is, valt te bezien. Het helpt dat ze zich ook kunnen plaatsen voor de knockouts als beste derde, maar daar moeten ze ook geluk bij hebben.
Feitje
Als gastland heeft Guinea onbegrensde krachten, zo lijkt het. In 2015 nam het land tijdens de ebola-pandemie de organisatie over van Marokko, slechts twee maanden voor het toernooi. Ondanks de korte voorbereidingstijd, slaagden ze er niet alleen in om een succesvol toernooi te organiseren, maar ook om verrassend de halve finales te bereiken.
Who to watch?
Emilio Nsue.
Guinee-Bissau - Djurtus
Ik moet bekennen dat ik dit elftal niet heel goed ken. Ze zaten in een lastige kwalificatiepoule waarin ze tweede werden en vier van de zes wedstrijden wonnen (onder meer van Nigeria), dus ik zou ze niet per definitie afschrijven.
Kracht
Met Marcelo Djaló (Hercúles) kan Guinee-Bissau in ieder geval vertrouwen op een solide defensieve basis. Coach Baciro Cande speelt graag met vier verdedigers, vijf middenvelders en een eenzame spits (Mama Baldé staat op drie goals in 21 wedstrijden), maar drie van die middenvelders vervullen ook aanvallende taken en in de goed georganiseerde defensie staat meestal ook een middenvelder die steeds wisselt met de twee verdedigende middenvelders om de aanvallende dreiging van tegenstanders al vroeg in de kiem te smoren. Het is een aparte tactiek die Cande niet altijd even goed weet uit te leggen, maar het werkt voor Guinee-Bissau.
Uitdagingen
Nou ja, het is Guinee-Bissau. Not to be rude, maar dat lijkt me an sich al een uitdaging.
Feitje
Guinee-Bissau maakte in 2017 z'n debuut in de Afrika Cup, waar ze indruk maakten ondanks hun underdogstatus. Tegen Kameroen nam sterspeler Piqueti (Najran) de bal vanaf eigen helft mee, passeerde hij meerdere tegenstanders en scoorde hij in wat een van de hoogtepunten van het toernooi was. Overigens is dit de vierde AFCON op rij voor de recente debutant.
Who to watch?
Piqueti.
Wedstrijden
Zaterdag 13 januari:
Ivoorkust - Guinee-Bissau
Zondag 14 januari:
Nigeria - Equatoriaal-Guinea
Donderdag 18 januari:
Ivoorkust - Nigeria
Equatoriaal-Guinea - Guinee-Bissau
Maandag 22 januari:
Equatoriaal Guinea - Ivoorkust
Guinea-Bissau - Nigeria
Groep B
Egypte zijn de bazen van AFCON (zeven keer werden de Egyptenaren kampioen), Kaapverdië is tricky, Mozambique staat bekend als een hardnekkig team en Ghana aast op resultaat – sinds 2017 heeft de viervoudig winnaar de laatst acht van de Afrika Cup niet bereikt en de laatste titel ligt meer dan 4 decennia in het verleden.
Toch lijkt het onwaarschijnlijk dat een ander team dan Egypte eerste wordt in deze poule. En de nieuwe generatie Ghanese voetballers zijn fire. Ik kan me niet voorstellen dat Kaapverdië en Mozambique opgewassen zijn tegen het geweld dat Egypte en Ghana op de mat kunnen leggen.
Wie gaan er direct door? Egypte en Ghana.
Egypte - The Pharaohs
Egypte is een grootmacht in het Afrikaanse voetbal. Het land won zeven keer de AFCON en is vastbesloten om hun reputatie als een van de sterkste teams van het continent te handhaven. Tijdens de kwalificatie verloren ze slechts één wedstrijd en van de laatste tien wedstrijden werden er negen gewonnen.
Kracht
De aanval van Egypte is waar hun grootste sterren schitteren. Mohamed Salah, wereldwijd erkend om zijn snelheid, techniek en afwerking, zal ongetwijfeld een centrale rol spelen. Hij kan uit het niets kansen creëren en zal ook azen op revanche. De laatste finale verloor hij tenslotte van toenmalig teamgenoot Sadio Mané en diens Senegal. Daarnaast is de ervaren Mohamed Elneny vanwege zijn consistentie en betrouwbaarheid een sleutelfiguur op het middenveld.
Uitdagingen
Egypte heeft wel één pijnpunt. Namelijk het genereren van consistentie in aanvallend opzicht, vooral in het vinden van efficiëntie in aanvallen zonder Salah.
Dat gezegd, met de juiste balans en teamgeest, kunnen de Farao's een serieuze gooi doen naar de titel. De Egyptenaren spelen gediscipineerd, zijn technisch vaardig en waarschijnlijk extra gepassioneerd vanwege de verloren finale van 2022.
Feitje
Doelman Essam El-Hadary was in 2017 de oudste speler ooit in de AFCON-geschiedenis. El-Hadary was 44 jaar oud toen hij in de halve finale twee penalties stopte en Egypte eigenhandig naar de finale hielp. Tijdloze klasse van de veteraan.
Wat vindt Daniël Stokvis?
Een iets uit de hand gelopen bijdrage over Egypte
Op zaterdagochtend, zat net klaar voor een lange dag FA Cup vegeteren, kwam er een WhatsApp berichtje binnen van Danielle. Of ik een bijdrage kon leveren aan een voorbeschouwinkje op de Africa Cup door iets te schrijven over mijn favoriete deelnemer.
Alhoewel ik zeker liefhebber ben van het meest folkloristische voetbaltoernooi op aarde, betrap ik mezelf er wel onmiddellijk op dat mijn parate kennis zich beperkt tot Sanio Mané, Mohammed Kudus en Mo Salah. De machtige Mo Salah: als hij ervandoor gaat na een omschakeling, is de verdediger van dienst op voorhand meestal reddeloos verloren. “Die is fucked”, denk je dan.
Als ik heel eerlijk ben, zie ik de Afrika Cup het liefst, zoals nu in Ivoorkust, gespeeld worden in het tropische deel van Afrika (Gabon, Congo, Angola etc.). Veel groen, veel kleur en veel dans op de tribune. Het (cultureel) prachtige Egypte van Mo hoort daar niet bij vanwege het door de bank genomen woestijnklimaat, met als kenmerken hete zomers, milde winters en weinig neerslag .
Als ik aan Egypte denk, dan ligt het land in het Midden-Oosten. Dat heeft meer met de actualiteit in kranten en op televisie te maken, dan met de geografische indeling. Egypte is namelijk een transcontinentaal land dat zowel (maar voornamelijk) in Noordoost-Afrika als in het Midden-Oosten ligt. Het wordt begrensd door de Middellandse Zee in het noorden, de Rode Zee in het oosten, Sudan in het zuiden en Libië in het westen.
Hoewel Egypte dus niet mijn ideale Afrika Cup organisator is en mijn hoofd het land situeert in het midden oosten, is het, naast Nigeria, Ghana, Ivoorkust, Kameroen wel een van de grote spelers in het Afrikaanse voetbal. Egypte kroonde zichzelf tot kampioen in de edities van 1957, 1959, 1986, 1998, 2006, 2008, 2010. en heeft met succes de edities van 1959, 1974, 1986, 2006 en 2019 georganiseerd.
In de laatste editie ging de finale tussen twee Liverpool grootheden, Mo Salah en Sanio Mané. De finale en de uitkomst daarvan was voor Liverpool trainer om meer dan één reden verre van ideaal. Egypte eindigde als runner-up.
Als Ajacied kende ik tot mijn schaamte naast Mo Salah eigenlijk maar één Egyptische speler en dat is Mido. Een aantal andere bekende namen die ik heb gevonden zijn Mohamed Elneny (o.a. Arsenal), Ahmed Hegazi (o.a. Fiorentina en West Bromwich Albion), en Ahmed Fathy (o.a. Sheffield United).
Een keer trof Nederland Egypte, op het WK van 1990 in Italië. Nederland was in 1988 Europees Kampioen geworden en had een briljante generatie op het veld staan. Aan het einde van de vorige eeuw was het gebruikelijk dat het rondom het Nederlands elftal flink rumoerig was: supervisors, trainers zoals Libregts wegsturen, misschien dan eindelijk Johan Cruijff als bondscoach? Maar goed, we hadden een top generatie en gingen in Italië dan eindelijk even wereldkampioen worden.
Op 12 juni zat de natie klaar om de verrichtingen van Ronald Koeman c.s. te bewonderen. Het werd een draak van een wedstrijd in Palermo met 1-1 als uitslag (gelijkmaker Magdi Abdelghani in de 83e minuut). Dat vonden we in Nederland dus niet de bedoeling.
De NOS had uitgepakt met een programma genaamd Studio Mondiale en ik herinnerde me een verhaal rondom Jules Deelder die commentaar gaf vanaf Poetry International. Jules was, net als het Nederlandse publiek, vrij uitgesproken over de wedstrijd en zei het maar niks te vinden.
De woorden die hij sprak (het is 34 jaar geleden): ‘Die Ronald Koeman, die moet een paar lijntjes coke en 5 matrozen in zijn reet, misschien dat hij dan een beetje gaat voetballen.’ Deelder keerde na het laatste fluitsignaal niet terug, omdat de NOS zijn opmerkingen over de tweede helft nog minder leuk vond dan in de eerste helft.
(P.S: tijdens de factcheck bleek dat dit niet gebeurde tijdens Nederland - Egypte, maar tijdens de nog verschrikkelijkere wedstrijd Nederland - Engeland (0-0). But, ‘never waste a good story with the truth’ ;-) )
Ghana - Black Stars
Ghana wil de 42-jarige vloek doorbreken. De Black Stars wonnen de Afrika Cup voor het laatst in 1982 (en daarvoor in 1963, 1965 en 1978) en hebben daarna weinig klaargespeeld. De nieuwe generatie, waaronder Starboy Kudus en Abdul Fatawu van Leicester, is klaar om het land weer te laten juichen.
Kracht
De Ghanese spelers staan bekend om hun technische bekwaamheid, met een natuurlijke flair en creativiteit in hun spel. Tegelijkertijd oogt de verdediging soms ongeorganiseerd en kwetsbaar, wat hen tegen teams als Egypte weleens op kan breken. Die wedstrijd zal cruciaal zijn voor de rangschikking in de groep. Tegen Kaapverdië en Mozambique heeft Ghana de kans om hun aanvallende kwaliteiten te tonen, maar onderschatting is gevaarlijk.
Ghana's hoop rust op de schouders van enkele sleutelspelers. André en Jordan Ayew (Le Havre en Crystal Palace), met hun ervaring en leiderschapskwaliteiten, zijn cruciaal voor het moreel en de prestaties van het team. Thomas Partey, mits hij op tijd fit is, brengt stabiliteit en creativiteit op het middenveld, terwijl Starboy Kudus met zijn snelheid, balvastigheid en techniek voor de nodige opwingding zorgt (althans, bij mij).
Uitdagingen
Het elftal heeft veel ervaring en veel talent, maar ik vind het lastig iets over hun kansen te zeggen. De aanval is explosief, het middenveld kan zich ingraven, maar de defensie is niet overtuigend, misschien zelfs zwak te noemen. Ook de resultaten zijn wisselvallig.
In oktober werd verloren van Mexico (2-0) en de Verenigde Staten (4-0). En afgelopen november, de laatste wedstrijd voor AFCON tijdens de kwalificaties voor het Wk, ging Ghana met 1-0 onderuit tegen de Comoren. Overigens startte Ghana alledrie de wedstrijden met een andere basiself.
De verwachtingen zijn gemengd, maar de hoop blijft bestaan dat de puzzelstukjes eindelijk goed vallen. Dan kan Ghana écht een geduchte tegenstander zijn, en kanshebber voor de titel.
Feitje
Aanvaller Inaki Williams werd geboren in Spanje. Hij besloot van nationaliteit te ‘wisselen’ na een gesprek met zijn grootvader. Enkele maanden nadat Williams zijn debuut maakte voor Ghana overleed zijn grootvader. Hij hoopt met Ghana een mooie prestatie neer te zetten tijdens AFCON, ter ere van zijn overleden opa.
Who to watch?
Mohammed Kudus en Abdul Fatawu.
Kaapverdië - Tubarões Azuis (Blauwe Haaien)
Kaapverdië is een team dat van de aanvallende fase zijn grootste kracht maakt. Jovane Cabral van Salernitana is een van de belangrijkste spelers van het team, maar ook de flair van Rayo Vallecano-speler Bebé en de snelheid van Garry Rodrigues (Anakaragucu, geboren in Nederland) spelen een belangrijke rol in het aanvalsplan.
Kracht
De stevigheid van het middenveld, waar Patrick Andrade (Qarabag), Jamiro Monteiro (San Jose Earthquakes) en Joao Paulo (Sheriff Tiraspol) aan de start zullen staan, zou de ploeg een boost moeten geven. Deze spelers zijn cruciaal in het overbruggen van de verdediging en aanval, en bieden zowel defensieve steun als aanvallende impulsen. Ook aanwezig zijn de broertjes Laros en Deroy Duarte (van FC Groningen en Fortuna Sittard).
De defensieve linie, hoewel soms onder druk, is veerkrachtig en georganiseerd. Spelers zoals Stopira (Boavista da Praia) en Ponck (Istanbul Basaksehir) brengen ervaring en stabiliteit in de achterhoede.
Uitdagingen
Kaapverdië heeft normaliter het potentieel om verrassingen te creëren. Hun vermogen om als team te presteren en de individuele talenten te benutten kan hen ver brengen. Maar in deze poule lijkt dat ijdele hoop. Een verrassingsoverwinning op Ghana – wat gezien de Ghanese resultaten niet onvoorstelbaar is – zou de zaak veranderen.
Kaapverdië heeft overigens ook verloren van de Comoren…
Feitje
Tijdens AFCON 2013 hadden de spelers van Kaapverdië een ongebruikelijke manier om te ontspannen en zich te vermaken tussen de wedstrijden door: karaoke. De spelers organiseerden karaoke-sessies waarbij iedereen – van spelers tot staf – zijn favoriete liedje moest zingen.
Who to watch?
Bebé.
Wat denkt Du Blanque Bogarde?
De liefde heeft enkele jaren geleden voor mij bepaald dat ik elke AFCON moet juichen voor Kaapverdië, aangezien mijn vrouw daar haar roots heeft liggen. Het kijken naar Kaapverdië is, net als het huwelijk, af en toe pijn lijden, afzien en erg hard werken.
Toch wil ik het iedereen aanraden, omdat de selectie voor (Nederlandse) voetballiefhebbers een grote ‘oja!’ belevenis is. Het team bestaat uit een mix van ervaren spelers en jong talent, waarvan Ryan Mendes en Bebé (ex- Man Utd) de grootste namen zijn. De Nederlandse/Rotterdamse Kaapverdianen zijn Garry Rodrigues, Jamiro Monteiro, Deroy en Laros Duarte. Het feest der herkenning had nog groter kunnen zijn als doelman Bruno Varela zich niet om persoonlijke redenen had afgemeld.
Let achterin ook op Logan Costa (22), CV van Toulouse. Noemenswaardige andere spelers zijn de Kaapverdische Buffon (Vozinha, 37 jaar) en Stopira, de enige speler die in Kaapverdië speelt. De rest van de selectie speelt voornamelijk in Europa en is vaak ook daar geboren. Niet zo gek, aangezien er ongeveer 600.00 mensen op de eilanden zelf wonen, vs. 2 miljoen Kaapverdianen en nakomelingen daarbuiten.
Voetballend moet je van de Blauwe Haaien geen wonderen verwachten. Bondscoach Bubista heeft alleen clubteams in Kaapverdië gemanaged en speelt doorgaans een degelijke 433, mikkend op snelle uitbraken. Dat zal ook wel moeten want Kaapverdië is zeker op papier normaliter niet opgewassen tegen Ghana en Egypte.
Droomscenario: een puntje in de opener tegen Ghana, winnen van Mozambique, achterover leunen tegen Egypte en dan door als beste derde team, net als in 2021.
Mozambique - Mambas
Na dertien jaar keert Mozambique weer terug in de Afrika Cup. Het land heeft niets te verliezen: ze kwamen nooit verder dan de groepsfase. En dat zal dit jaar niet anders zijn.
Kracht en uitdagingen
Keeper Ernan incasseert gemiddeld twee doelpunten per wedstrijd en het lijkt me sterk dat hij tegen Salah en Kudus het doel wel opeens schoon kan houden.
De senioriteit op het middenveld komt van Domingues (UD Songo). Letterlijk, want met zijn 40 jaar is hij een van de oudere spelers dit toernooi. En dan hebben we nog de man van wie de goals moeten komen: Stanley Ratifo (CfR Pforzheim).
De vijfde divisionist uit Duitsland wist er al vier in te leggen, dus volledig kansloos is hij niet, maar tegen de sterren van Egypte en de sterke defensie van Kaapverdië wordt het lastig. Wellicht dat hij er tegen de povere verdediging van Ghana wel eentje in kan leggen.
Geheime kracht
Mozambique heeft overigens een troef op het middenveld: de 28-jarige Ricardo Martins Guimaraes. De middenvelder van Chaves maakte afgelopen september zijn debuut in het nationale elftal, en scoorde direct een doorslaggevend doelpunt tijdens de 3-2 kwalificatieoverwinning op Benin.
Hij heeft een Fifa-rating van 70, een beetje vergelijkbaar met Eric Martel (Köln) en Romeo Lavia (Chelsea). Toch wel twee spelers waar ik vorig seizoen met plezier naar keek. Hopelijk gaan we van Guima net zoveel plezier beleven.
Feitje
Het voetbalelftal is vernoemd naar de mamba, een snelle en behendige slang. Deze bijnaam weerspiegelt de snelheid en wendbaarheid die het team op het veld wil tonen.
Who to watch: Guima (Ricardo Martins Guimaraes)
Wedstrijden
Zondag, 14 januari:
Egypt - Mozambique
Ghana - Kaapverdië
Donderdag, 18 januari:
Egypt - Ghana
Vrijdag, 19 januari:
Kaapverdië - Mozambique
Maandag, 22 januari:
Mozambique - Ghana
Kaapverdië - Egypt
Groep C
AFCON-titels zijn alleen gemakkelijk te verkrijgen als je er al een hebt, en Senegal zal alles behalve een run naar de finale als een enorme teleurstelling ervaren. Niemand in deze poule met Kameroen, Guinee en Gambia kan Senegal in de problemen brengen. Misschien dat zwaargewichten Kameroen, die vijf keer eerder de Afrika Cup wonnen, nog kunnen proberen roet in het eten te gooien, maar realistisch gezien eindigt Senegal bovenaan.
Wie gaan er direct door? Senegal en Kameroen.
Senegal (titelhouders) - Leeuwen van Teranga
Van alle Afrikaanse landen staat alleen Marokko (13) hoger op de Fifa ranglijst dan Senegal (20). Als regerend kampioen zijn de Senegalezen een van de favorieten voor de titel. In de kwalificatie eindigden ze als eerste, al werden niet alle wedstrijden gewonnen (viermaal winst, twee keer gelijk). Sadio Mané voerde de topscorerslijst aan, met vijf doelpunten.
Kracht
Senegal heeft sowieso een indrukwekkende aanvallende linie, niet alleen dankzij Mané, wiens snelheid, techniek en afwerking hem tot een wereldspeler maken. Zelfs als de ster van Senegal een schim van zichzelf is, hij heeft nog steeds het vermogen om wedstrijden te beslissen. Bovendien schitterde hij in afwezigheid op het Wk in Qatar en zal de drang om zich te bewijzen extra groot zijn.
Daarnaast heeft Senegal een van de sterkste defensies in Afrika. Dat komt niet alleen door Kalidou Koulibaly, die tegenwoordig in Saoedi Arabië zijn geld verdient, al is de grote verdediger wel echt een rots in de branding.
Ook op het middenveld zit het goed. Naast defensieve stabiliteit is er ook ruimte voor creativiteit, bijvoorbeeld van spelers als Idrissa Gueye. En vergeet Pape Mata Sarr niet, die een van z'n beste seizoenen ooit draait bij Tottenham Hotspur. De defensieve middenvelder is absurd goed.
Hij speelt als een quarterback, uit z'n eigen pocket en lopen, hoewel er in z'n passing game nog wel ruimte voor verbetering is. Het liefdeskindje van Lamar Jackson en Cam Newton, maar dan voetballer. Sarr anticipeert goed, maakt gebruik van zijn lichaam en draagt de bal. Zodra hij de ruimte krijgt, gaat hij in beweging en dat is werkelijk waar een lust voor het oog.
Senegal heeft gewoon een meer dan degelijk team. Rotsvast. Geworteld. Moeilijk om uit hun ritme te halen, lastig van hun apropos te brengen. Onverstoorbaar, zo lijkt het.
Geen uitdagingen?
Aliou Cissé, de trainer, staat bekend om zijn tactisch inzicht en vermogen om het beste uit zijn spelers te halen. Zijn focus op een sterke verdediging en snelle omschakeling past perfect bij de speelstijl van het team. Tijdens het Wk heeft hij de verwachtingen niet volledig waar weten te maken, maar ik twijfel er niet aan dat met het huidige team en al het talent, Senegal wederom een grote kans heeft om AFCON te winnen.
Feitje
Toen Senegal z'n debuut maakte op het Wk 2002 versloegen ze gelijk regerend kampioen Frankrijk met 1-0 in hun openingswedstrijd. Daar zou magie bij zijn gebruikt.
Een jaar voor die wedstrijd was de Franse voetballer Emmanuel Petit op een strand in Frankrijk. Een straatverkoper die hij kende kwam op hem af en zei: ‘Je weet wel, het Wk dat over een jaar wordt gespeeld, Frankrijk speelt tegen Senegal en verliest met een doelpunt-nul omdat onze marabouts erg machtig zijn in Senegal. Je zult het zien.’ De voorspelling van de straatverkoper kwam uit.
Who to watch?
Nicolas Jackson en Pape Mata Sarr
Kameroen - Indomitable Lions
Kameroen heeft een reputatie van kracht en doorzettingsvermogen. Ze wonnen niet voor niets de Afrika Cup vijf keer. De weg naar AFCON was zwaar. Kameroen won slechts twee van hun kwalificatiewedstrijden. Het land had geluk dat ze in een kwalificatiegroep zaten met Kenia, dat door de Fifa geschorst is wegens ‘overheidsinmenging’. Het land is daarop gediskwalificeerd van deelname aan AFCON. Hetzelfde geldt voor Zimbabwe. Hierdoor hoefde Kameroen maar vier wedstrijden te spelen in plaats van zes, tegen Namibië en Burundi.
Kracht
De hoofdcoach van Kameroen, Rigobert Song, is ook recordinternational van het land. De aanval wordt geleid door Vincent Aboubakar, die bij Al-Nassr het veld moest ruimen voor Cristiano Ronaldo en die geweldige goal tegen Brazilië scoorde. Kameroen heeft insane mentale veerkracht en blijft altijd strijden tot het bittere eind. Dat siert ze.
Uitdagingen
Kameroen heeft soms moeite met presteren, vooral tegen technisch superieure teams. Dat merk je in de verdediging. Die is, ondanks de fysieke kracht, kwetsbaar tegen snelle en behendige aanvallers. Michael Ngadeu-Ngadjui (Beijing Guoan) is op zulke momenten cruciaal in de achterhoede, niet zozeer vanwege zijn kracht maar voor zijn tactische intelligentie. Daarnaast heeft Kameroen met Frank Anguissa (Napoli) Nampalys Mendy (Lens) twee geheime wapens op het middenveld.
Laten we eerlijk zijn: Kameroen is een boom- of bust-land. Tijdens het Wk wonnen ze van Brazilië, maar werd keeper André Onana naar huis gestuurd en wisten ze de groepsfase niet te overleven. Tegen Gambia en Guinee hebben ze een kans, en er spelen ook wel wat grote namen in het elftal, maar ze hebben denk ik niet de nodige kwaliteiten om ver te komen dit toernooi. De groepsfase overleven ze wel, maar daarna wordt het een barre survivaltocht.
Feitje
De koning van de cornervlag komt uit Kameroen. Zie filmpje.
Who to watch?
André Onana. Houdt hij het hoofd dit keer koel, maakt hij geen ruzie, en belangrijker, komt hij z'n vormdip bij United te boven? En hoe komt hij 15 januari uit de verf tijdens de eerste wedstrijd van Kameroen tegen Guinee, minder dan 24 uur nadat hij met Manchester United tegen Tottenham Hotspur heeft gespeeld?
Guinee - Syli National (Nationale Olifanten)
Guinee zat in een kwalificatiegroep met Egypte, Malawai en Ethiopië. Hoewel ze vijf achterstonden op koploper Egypte, plaatste Guinee zich comfortabel op de voorlaatste speeldag voor de AFCON, ondanks een verlies tegen Egypte. De weerstand in de poule was niet zo groot, of Guinee deed het, naast verlies van Egypte, gewoon heel goed. Onderschat Guinee dus niet. Het land zou weleens een dark horse kunnen zijn, de lachende derde.
Kracht
Kijk alleen al naar hun verdediging: onder meer Ibrahima Diakite (Reims), Issiagha Sylla (Montpellier), Mouctar Diakhaby (Valencia), Saidou Sow (Strasbourg) en Mohamed Aly Camara (Young Boys) behoren tot de mogelijkheden.
Op het middenveld deelt aanvoerder Naby Keïta de lakens uit en de aanval bestaat uit Morgan Guilavogui (Lens), Aguibou Camara (Atromitos) en de onnavolgbare Serhou Yadaly Guirassy, die bij Stuttgart furore maakt.
De fysieke centrumspits kan zowel als aanspeelpunt als afmaker fungeren – beetje zoals Karim Benzema, knipoog – en is sterk in luchtduels en het afschermen van de bal. Guirassy is lastig één-op-één te verdedigen, omdat hij heel sterk is. Dankzij zijn lengte en fysieke kracht is iedere hoekschop of vrije trap een gevaar, maar lomp is hij zeker niet. Integendeel. Hij is mobiel en technisch vaardig, waardoor hij ook mee kan met snel positiespel.
Uitdagingen
Maar weer even down to earth met z'n allen. In werkelijkheid is het moeilijk voor te stellen hoe Guinee de groep overleefd. Senegal of Kameroen zal dan verslagen moeten worden en – ondanks alle vraagtekens die ik bij Kameroen zet – dat is onwaarschijnlijk. Van Gambia wordt niet veel verwacht, dus Guinee heeft zeker een kans. Het wordt lastig, maar ik gun het ze wel.
Feitje
Guinee bereikte in 1976 de AFCON-finale en eindigde uiteindelijk als tweede. Marokko won dat jaar voor het eerst de Afrika Cup. Deze prestatie staat nog steeds te boek als een van de grootste successen in het Guinese voetbal.
Who to watch?
Serhou Yadaly Guirassy.
Gambia - Scorpions
Gambia is een relatief nieuw team. Als een van de minder ervaren teams staan de Scorpions voor de uitdaging om hun groeiende potentieel te tonen.
Ik zal gelijk zeggen waar het op staat. Gambia heeft het ongeluk om met favorieten Senegal en vijfvoudig kampioen Kameroen in groep C te zitten. Zij en Guinee zullen hoogstwaarschijnlijk strijden om de derde plek, waardoor een land zich nog steeds kan kwalificeren voor de knock-outrondes. Maar Guinee is niet een makkelijk te passeren tegenstander, met spelers als Guirassy en Naby Keïta. De kans is zéér groot dat Gambia alledrie de wedstrijden verliest en kansloos als laatste eindigt.
Kracht
Is er dan niks leuks te vertellen over Gambia? Tuurlijk wel. Het land heeft een gretig en jong team, met onder meer Musa Barrow (Al Taawoun), Ebrima Colley (Young Boys) en natuurlijk Yankuba Minteh, die we in Nederland maar al te goed kennen.
Minteh staat onder contract bij Newcastle United, maar speelt momenteel op huurbasis bij Feyenoord. Hij is technisch, snel, heeft inzicht en een ontzettend nauwkeurige trap. Daarnaast is zijn toewijding, zelfbeheersing en werkethiek veelbesproken. Hij zit vol jeugdige onbevangenheid, maar speelt bij vlagen ontzettend volwassen. Ik hoop die volwassenheid te zien tijdens AFCON, zonder dat hij z'n vrijmoedigheid verliest..
En voor de mensen die Welcome to Wrexham volgen, Jacob Mendy speelt ook voor Gambia.
Het is een leuk elftal om te steunen, omdat ze zo oprecht overkomen, maar temper die verwachtingen. Kwalificeren wordt gewoon een uitdaging en het is geen schande je daar mentaal op voor te bereiden. Wat er ook gebeurt, Gambia legt meestal wel leuke wedstrijden op de mat. In de kwalificatie scoorden ze zeven keer (en kregen ze net zoveel goals tegen) en het was altijd een klein feestje.
Feitje
Door de beperkte middelen en infrastructuur in het land moesten de Gambiaanse spelers en stafleden vaak creatieve oplossingen bedenken om aan hun voetbalbehoeften te voldoen. Zo moest het team ooit hun eigen voetballen meenemen voor een wedstrijd omdat ze niet zeker wisten of die ter plaatse zouden zijn.
Who to watch?
Yankuba Minteh.
Wedstrijden:
Maandag, 15 januari:
Senegal - Gambia
Kameroen v Guinee
Vrijdag, 19 januari:
Senegal - Kameroen
Guinee - Gambia
Dinsdag, 23 januari:
Guinee - Senegal
Gambia - Kameroen
Doorkronkelen is een gratis wekelijkse nieuwsbrief die in stand wordt gehouden door lezers. Wil je me steunen? Overweeg dan om een betaald abonnement te nemen of via Bunq.me een (kleine) donatie te doen. Cheers!
Mijn favoriet dit jaar is Nigeria (en Mali en Zambia zijn mijn dark horses). Het is dus ook niet verwonderlijk dat de spelers waar ik écht het meest naar uitkijk, de Victors zijn: Boniface en Osimhen. Om alvast in de mood te komen alvast een filmpje met alle goals en assists van Boniface dit seizoen.
Zoals een van de commenters zegt: ‘Boniface just THAT guy.’