De stille kracht achter het succes van Real Madrid
Na een klein maand afwezigheid wegens ‘druk, druk, druk, help, help, help’ pakken we het deze Doorkronkelen even anders aan. Niet ik, maar iemand anders heeft namelijk het onderstaande verhaal geschreven. Over een speler die ik zelf ook heel tof vind (niet alleen omdat hij voor Madrid speelt) en die eigenlijk flink ondergewaardeerd wordt. Volgende week ben ik er weer met een ouderwets filosofische beslommering over het oude kapsel van Marek Hamšík, maar voor nu… Hit it, Dosty.
De Uruguayaanse Federico Valverde heeft zich de afgelopen seizoenen in de kijker gespeeld bij Madrid. De veelzijdige speler is niet meer weg te denken uit het elftal van de Koninklijke. Dosty duikt in zijn verleden en speelstijl. Wie is de stille kracht achter het succes van Real Madrid?
We gaan terug in de tijd, naar het jaar 2008. Nestor Goncalvez, het hoofd van de scoutingafdeling van Club Atlético Peñarol, een voetbalclub uit Montevideo, ontving dat jaar een aanbeveling van een fotograaf actief in het jeugdvoetbal. De fotograaf was onder de indruk van een magere jongeman, met ‘benen als dunne takken’, zo beschreef hij hem, en nam contact op met Goncalvez. Die besloot ondanks de dagelijkse stroom aan aanbevelingen die hij kreeg deze specifieke tip op te volgen. Zijn intuïtie zei het hem. Goncalvez bezocht de jongeling, en besefte al snel dat hij een buitengewoon talent had ontdekt. De volgende dag nodigde hij de toen 10-jarige Valverde uit om te tekenen voor de club.
Slank, klein en loom
Valverde was een slanke, kleine en lome middenvelder. Hij excelleerde op een zeven-tegen-zeven veld in de kleine ruimtes dankzij zijn grootste troef: zijn vermogen om het spel te lezen. Toen hij werd geïntroduceerd op een groot veld, dat plotseling enorm leek, resulteerde Valverdes lichaamsbouw in een opmerkelijke daling van zijn prestatieniveaus. Hij was een laatbloeier en terwijl zijn teamgenoten groeiden en zich ontwikkelden, bleef hij een tenger figuur. Hij zakte naar beneden in de pikorde en verloor zijn basisplaats in het onder 14 elftal.
Met het verlies van zijn basisplaats verloor Valverde ook zijn speeltijd. Hij raakte gefrustreerd, en die frustratie kwam tot uiting tijdens een reis naar Brazilië, waar het team naartoe was gereisd om deel te nemen aan een jeugdtoernooi. Valverde speelde niet en belde zijn moeder. Hij wilde naar huis. Zijn moeder, Doris, was een ondersteunende aanwezigheid en stond haar zoon in elke stap van de weg bij. Negatieve invloeden en agenten hield ze uit de buurt van haar en vaak stond ze aan de kant van de coaches. ‘Doe wat ze van je vragen,’ zei ze tegen haar zoon. Maar ondertussen ondernam ze actie.
Na het telefoontje van Federico, wendde Doris zich tot Goncalvez: ‘Nestor, Federico wil naar huis komen omdat hij niet speelt. Hij is aan het eind van zijn Latijn.’ Goncalvez belde meteen de coach van Valverde, José Perdomo, en smeekte hem om de jongen te laten spelen. Perdomo stemde in. Hij beloofde zijn best te doen.
Begrip van het spel
Perdomo besloot om Valverde als middenvelder te laten spelen. Hij pakte hem vast en leidde hem rond het veld om hem te leren over beweging. Over het krullen van de bal, het dekken van teamgenoten, passes tussen de linies, het markeren van spelers. Valverde nam alles in zich op en ontwikkelde steeds meer begrip van het spel. Maar op het veld kwam dat er nog niet uit. Geloof het of niet, maar Valverde hield vroeger totaal niet van rennen of verdedigend werk. Hij wilde als nummer 10 opereren achter de spitsen zonder enig verdedigende verantwoordelijkheden. Maar dat paste niet in de formatie van Perdomo. En was niet wat de coach zijn pupil probeerde bij te brengen.
Perdomo besloot om Valverde toch weer te laten banken. Hij legde uit dat hij Valverde nodig had op een andere positie. Niet als 10 zonder verdedigende taken. Hoewel er een element van genegenheid was in deze beslissing, vertegenwoordigde het ook een tik op de vingers voor Valverde. Hij bracht twee wedstrijden door op de bank, maar die wedstrijden zorgden wel voor een ommekeer. Op een zaterdag, voorafgaand aan een wedstrijd tegen Deportivo Maldonado, ging Valverde naar Perdomo en vertelde hem dat hij heeft nagedacht en zal gaan spelen waar de trainer hem nodig heeft. Zijn coach zette hem sindsdien neer als centrale middenvelder en gaf hem al zijn vertrouwen.
‘Ik zag dat hij uitstekende kwaliteiten had om op die positie te spelen,’ zei Perdomo. ‘Ik moest hem alleen overtuigen.’ Hij was nooit ongeïnteresseerd tijdens de training of sprak me tegen of iets dergelijks, hij wilde gewoon niet meters maken op het veld.’
Valverde speelde een sleutelrol toen zijn team dat seizoen de nationale titel behaalde. Het jaar daarop ging zijn ontwikkeling onverminderd door toen Penarol's hoofdcoach Pablo Bengoechea hem op 15-jarige leeftijd bij de selectie haalde.
‘Ik heb nog nooit een jongen van zijn leeftijd gezien met zoveel kwaliteiten,’ zei Bengoechea destijds. ‘Hij is uitzonderlijk.’
Valverde's snelle opkomst leidde tot zijn debuut in het eerste team van Penarol en het winnen van de nationale competitie, waarna hij op 16-jarige leeftijd naar Real Madrid vertrok. Hij won de Adidas Silver Ball op het FIFA U-20 Wereldkampioenschap in Zuid-Korea 2017, ging op uitleenbasis naar Deportivo, speelde voor het nationale eerste elftal en werd een vast lid van de eerste selectie van Madrid.
Nu 7 jaar later wordt Federico Valverde gezien als een buitengewoon indrukwekkende dynamische voetballer die ontzettend veel meters maakt op het veld en elk stukje grond bedekt. En jeugdtrainer Perdomo speelde een cruciale rol in die ontwikkeling. ‘Ik kon zien dat hij uitstekende kwaliteiten had om op die positie te spelen,’ aldus Perdomo. ‘Ik moest hem alleen overtuigen. Hij was nooit afwezig tijdens trainingen of sprak me tegen, hij wilde gewoon niet rennen.’
Waar de Uruguayaan vroeger het liefst op 1 positie wilde spelen, zie je hem nu zelfs tijdens een wedstrijd verschillende rollen vervullen. Hij oefent invloed uit in alle fases op het veld. Waar nodig ondersteunt en helpt hij de verdediging om daarna in balbezit belangrijk te kunnen zijn in de aanvallende delen op het veld.
Statistisch sterk
Neem bijvoorbeeld de wedstrijd tegen Atlético Madrid eerder dit jaar. Valverde was essentieel voor zowel de verdedigende als aanvallende fases van Real Madrid: hij had een pass nauwkeurigheid van 97 procent (104/107), maakte 18 passes in het laatste derde van het veld en creëerde twee kansen. Aan de andere kant maakte hij zes onderscheppingen, drie intercepties en won hij vier van de zeven duels.
Zijn veelzijdigheid maakt hem een cruciale speler voor Real Madrid. Waar hij van nature op het middenveld uit te voeten kan, werd Valverde zeker voorgaande seizoenen toen Real Madrid nog in een 4-3-3 opstelling speelde vaak in grotere wedstrijden als valse rechtsbuiten opgesteld. Op deze manier kan hij het middenveld versterken waar dat nodig is. Ook zakt hij bij balbezit van de tegenstander in als rechter wingback, waarna Dani Carvajal als rechtsback naar binnen kruipt. Hij ondersteunt Carvajal als hij een-op-een staat en trekt aanvallend gezien ruimtes voor medespelers om gevaar te kunnen stichten of zich aanspeelbaar te maken.
Waar het gevaar dreigt te komen, staat Valverde om het te neutraliseren. Hij offert zichzelf op voor zijn trainer en teamgenoten. Vinicius Junior krijgt terecht veel aandacht, maar zonder stille kracht Valverde zou de Braziliaan niet zo goed kunnen renderen als hij nu doet. Dat Valverde wordt gezien als complete middenvelder is dus volledig te verklaren. Zijn snelheid, progressieve runs, dynamiek, drive, werkethiek, arbeid zonder bal, gevaar stichtend in het aanvallende derde deel en veelzijdigheid maken hem tot meerdere voetballers gevangen in één lichaam.
De Uruguayaan heeft zich geruisloos in de basis van Real Madrid gespeeld. Hij speelt al vijf jaar zijn wedstrijden op de achtergrond en vervult zijn taken, in bijna poëtische stilte.
Doorkronkelen is een gratis nieuwsbrief die in stand wordt gehouden door lezers. Vind je dit artikel leuk? Overweeg dan een eenmalige donatie of een betaald abonnement.
Verder lezen:
Toni Kroos’ retirement might shock some but it fits his Real Madrid story
Toni Kroos’ musical taste famously leans more towards Robbie Williams than Frank Sinatra, but the Germany and Real Madrid midfielder’s tremendous career is best summed up by one of the American crooner’s best-known classics.
Whether choosing to play with the same white boots he cleaned every day himself for almost a decade, through changing the fundamentals of his game to make himself a key cog in four Champions League titles, all the way to deciding his own way of going, Kroos has always done it his way.
‘Life is not straightforward’: Dapo Afolayan’s journey from ninth tier to Bundesliga
St Pauli striker on his long road, the club’s political role and being the only English forward to win a title in Germany this term
“Everyone thought it would be Harry Kane winning a league but instead it is me,” Dapo Afolayan says of being the only English striker to win a title in Germany this season, which in turn has earned him the opportunity to test himself against the England captain next season in the Bundesliga.
South London's rising stars and professional footballers, including Rio Ferdinand, Jadon Sancho and Ademola Lookman, reflect on their early beginnings.