De vijf stenen van David
Het Europees Kampioenschap voetbal gaat van start
Naarmate de minuten verstrijken, steekt de EK-koorts toch langzaam de kop op. Hoe je het ook wendt of keert, een landentoernooi is altijd top! De bril van Marek Hamsik, de terugkeer van Josep Iličić, het debuut van de stem van de Roemeense Victor Frankenweenie. We hebben nog niet eens afgetrapt, maar het toernooi zit al bomvol mooie verhalen.
Naast een leuke wordt het ook een hele drukke maand. Wat kun je verwachten?
Iedere speeldag de Podcast Zonder Ballen met Jean-Paul Rison, de enige EK-podcast die niet over het EK gaat. We nemen je mee door gastland Duitsland en alle andere deelnemende landen, en negeren hierbij opzichtig het op het veld vertoonde spel, maar brengen je wél alle interessante sportieve en culturele achtergronden, dwarsverbanden en willekeurige feitjes voor in de kroeg.
Om de ene dag (vanaf zondag) via Doorkronkelen de rubriek ‘Was ist passiert?’ waarin Sam – mijn tactische en romantische wederhelft – en (af en toe) ik kort de meest opzienbarende momenten/acties/tactieken/spelers/roddels die ons zijn opgevallen delen.
Twee keer per week (vanaf zaterdag) een column voor Noordhollands Dagblad, waarin ik anekdotisch inzoom op één bepaalde speler, van sterspelers tot obscure knechten.
Iedere week een column voor de Volkskrant, waarin ik schrijf over een specifiek land of een speciale match-up.
Heb je nou helemaal niks met voetbal, dan is de Podcast Zonder Ballen natuurlijk wél iets voor jou. Maar ook met Skip Intro doe ik de aankomende weken leuke dingen, want Anke en ik gaan het nieuwe seizoen van House of the Dragon recappen! De eerste vind je maandag in je favo podcastapp, daarna exclusief op Patreon.
Genoeg te lezen en te luisteren dus. Om alvast in de mood te komen, hieronder een kort stukje. Over David en Goliat, en vijf stenen.
Tot snel!
Is er iemand die in het boek van Samuel juichte voor Goliat en niet David? Ik kan het me bijna niet voorstellen. Mensen zijn meestal intuïtief voor de underdog en de Filistijnse reus was alles behalve dat. We juichen voor de vijf stenen van de schapenherder en niet het langzwaard van de kampvechter, tijdens het WK voor Marokko en niet voor Frankrijk.
Misschien is dat de reden dat we onszelf wegcijferen op een toernooi met landen als Frankrijk, Spanje, Engeland en Duitsland. Waar de Mbappé’s en Lewandowski’s van het Europese voetbal tegenover onze polderspelers staan. Alsof een Nathan Aké of Tijani Reijnders het niveau van de kelderklasse net zijn ontstegen, wanen we onszelf de underdog, de David tussen teams die lijken op Goliat.
Ik heb daar ook wel een handje van. Grote successen liggen in het verleden, voor mijn tijd, een betere tijd, want toen hadden we Cruijff, Neeskens, Krol, en Rijkaard, Gullit en Berry van Aerle. Wie is er nu dan om voor te kraken? Ik ben een kind van ’89. Misschien wel verwekt in de afterglow van de gewonnen Europese finale, maar mijn referentiekader zijn de Drama Lama en de penalties van Seedorf, en Cocu en Ronald de Boer twee jaar later. Verliezen is wat ik me herinner, terwijl er ook zoveel moois was.
Tuurlijk schitterden we in afwezigheid op het EK van 2016 en het WK 2018. En was de kwartfinale van 2008 een bittere en blauwe pil tegen Rusland. Maar de groepsfase die daaraan voorafging overtrof de stoutste verwachtingen, we speelden Frankrijk, Italië en Roemenië compleet zoek. En ja, de deceptie van 2012 proeft nog na – nooit gedacht dat nul punten zo zuur konden smaken – maar de kopbal van Van Persie tegen de Spanjaarden in 2014 blijft ongeëvenaard zoet.
Wat hebben we daar nou te zoeken, vroeg mijn moeder zich hardop af. De nostalgie van 2010 het zwijgen opgelegd door vuvuzela’s en Spaanse stierenvechters. De ongeslagen groepsfase van 2021 uitgewist door de rode prent van Matthijs van der Ligt. Het evangelie van Louis geblust door de ‘Que miras, bobo?’ van Lionel Messi. Alleen het falen onthouden we, en niet het succes.
Toen Goliat veertig dagen lang tweemaal per dag de Israëlieten uitdaagde en bespotte, was de herdersjongen David de enige die de uitdaging aan durfde te gaan. Gewapend met een staf, slinger en vijf stenen betrad hij het strijdtoneel. Had hij gefaald, dan herinnerden we ons hem niet. Maar hij had succes.
Ook wij hebben vijf stenen en ze heten Jeremie Frimpong, Joey Veerman, Ian Maatsen, Brian Brobbey en Joshua Zirkzee. Welke Koeman gaat werpen, blijft de grote vraag. Maar wie juicht er nou voor Goliat en niet voor David?
Doorkronkelen is een gratis nieuwsbrief die in stand wordt gehouden door lezers. Vind je dit artikel leuk? Overweeg dan een eenmalige donatie of een betaald abonnement.
Verder lezen:
In de vijftig jaar tussen het voor Oranje legendarische WK van 1974 in West-Duitsland en het komende EK in Duitsland is het voetbal totaal veranderd. In deel 2 van een serie: voetballers als voorlopers in mode.
Georgia and Albania’s presence at Euro 2024 is sign of eastern resurgence
Slowly, unsurely, sides from the former eastern bloc are emerging again – but their journeys are all very different.
De Oranjekoorts heeft me nu toch echt te pakken, we worden Europees kampioen!
[…]
Buiten was het dan misschien 11 graden: na dit heerlijk nostalgische programma viel de oranjekoorts in huize-Mazereeuw niet langer te ontkennen. Maar hoe blijvend is die koorts precies? We pakten de thermometer erbij voor een Oranjekoorts-dagboek.