Samen voor Oranje?
Een zoetsappige column, ik liet me even gaan
Volgens Tessa Sparreboom zijn columnisten de échte Oranjebewaarders, dus op de dag dat Nederland tegen Frankrijk speelt, doe ik ook maar even emotioneel, zoetsappig en flemend over Oranje.
Het is een bij elkaar geraapt zooitje dat in de avond rondloopt bij Powerleague Amsterdam aan het Olympiaplein. Net zo willekeurig en niet kieskeurig samengesteld als de Nederlandse maatschappij. Sommigen komen op glimmende kicksen aangewandeld, voetbalkousen tot de knieën opgetrokken gekleed in échte voetbaltenues met een sponsor op de mouw. Anderen hebben de sokken bijna op de enkels, voeten gestoken in badslippers terwijl ze shirtjes dragen van een obscure club uit het tweede niveau in Zuid-Afrika. De een werkt op de Zuidas, de ander staat overdag op de markt, het is vanalles een beetje wat. En van niks een beetje alles.
Ik ben mee met mijn vriend, wiens ploeg op dat moment eerste staat in de competitie. Het vriendenteam bestaat uit een politieagent met tattoeages, een oud-profvoetballer die tegenwoordig advocaat is, een keeper die coacht en ballen stopt maar bij de eerste tegengoal begint te muiten, een scorende ‘finance bro’ die de Dirk Kuyt van het team is, een lichtvoetige dribbelaar die net z’n live, laugh, love-reis door Zuid-Amerika heeft afgerond en een Griekse held die twee jaar geleden tweemaal zijn achillespees afscheurde maar tegenwoordig als een stoomwals over het veld en door de verdediging van de tegenpartij dendert. Een bijeengeraapt zooitje, willekeurig en totaal niet kieskeurig. Kan je ballen? Dan mag je meedoen. En kan je dat niet? Dan hebben ze vast ook nog wel plek.
Een mengelmoes van alle achtergronden en kleuren en soorten en maten van mensen, komen samen bij Powerleague. In dat opzicht is het een representatie van deze zomer. Want een Europees kampioenschap is natuurlijk een soort Powerleague in het groot. Houd je van voetbal? Dan kijk je. En houd je er niet van? Dan natuurlijk ook.
Er is niets dat zo verbroederd als een eindtoernooi, als een collectieve prestatie waar we allemaal achter kunnen staan. Volle huiskamers en schreeuwen naar de televisie, Braziliaanse toestanden en Oranjegekte. Ontsnappen aan de oppressie van het dagelijks leven, waarbij de scheidingslijnen van een gefragmenteerde maatschappij vervagen en we opeens weer samen één zijn. Eén land, één volk, één Oranje. Of is dat te nationalistisch? Als het iedere dinsdagavond bij Powerleague kan, dan waarom één voetbalzomer niet ook?
Ik kijk op het Olympiaplein naar een Jeroen Elshoff zonder kraakbeen in de knieën en ben de bezielde aanhang die hem vanaf de picknicktafel toejuicht. Kotsend na negen maanden niks doen en een uiterste krachtinspanning leverend om de steekpass van zijn teamgenoot tegen het net te krijgen. Het lukt niet, maar dat houdt me niet tegen om vanuit het hellevuur te schreeuwen: ‘Goede actie, Jeroen!’ ‘Ik hoorde ver weg iets vanuit het hellevuur,’ geeft hij na afloop van de wedstrijd toe. Hij had het zwaar. Maar dat mag ook. We zijn tenslotte maar een willekeurig bij elkaar geraapt zooitje. Samengebracht door voetbal. Sommigen kunnen het wel, maar de meesten niet. Samen voor Oranje?
En nu je hier toch bent, luister ook vooral de laatste aflevering van de Podcast Zonder Ballen, de énige EK-podcast die eigenlijk niet over het EK gaat. Met vandaag onder meer het cynische, Zeeuwse gezegde: ‘Heer, geef ons heden het dagelijks brood en iedere vijf jaar een watersnood.’ Verder heerlijke stadionfeitjes over Leipzig, liefde voor Jonathan Clauss en een historisch verhaal over kamelenvoer (?!!) in Oostenrijk. Een extra lange aflevering, komt dat horen.
Doorkronkelen is een gratis nieuwsbrief die in stand wordt gehouden door lezers. Vind je dit artikel leuk? Overweeg dan een eenmalige donatie of een betaald abonnement.
Verder lezen:
Boos waren ze toen hij ‘nee’ zei tegen het WK. Nu is hij de held
Als je wordt opgeroepen voor het nationale elftal, dan ga je. Iets anders loopt vaak niet goed af.
Juan Roman Riquelme weigerde na ruzie met Maradona voor het Argentijns elftal uit te komen. Hij werd nooit meer opgeroepen. Bernd Schuster negeerde een oproep voor Duitsland omdat zijn vrouw op het punt stond te bevallen. Hij kwam niet meer voor zijn land uit. En ook Marco Verratti zou een oproep van Luciano Spalletti hebben afgeslagen. Dit EK is hij er niet bij.
England hit new low with dire performance too bad to be boring
So you probably already watched that, which means that if you’re still reading this you’re either a masochist, a sadist or a Scot. Is it really worth kicking this twitching corpse any further? Of course it is. We may have lost two hours of our lives, but in return we have gained five days of rich, delicious discourse. England: proudly taking with one hand and giving with the other since autumn 1966. Fingers on temples. Let the bloodletting begin.
In het Ruhrgebied leeft men alleen voor voetbal. ‘Het is hier als gladiatorengevechten in Rome’
In het Duitse Ruhrgebied is de liefde voor de vele voetbalclubs groter dan voor religie of het nationale elftal. Wat maakt dat voetbal in het voormalige industriegebied zo leeft? ‘Er is hier niets behalve voetbal.’
What a time to be alive. They not like us.
