Much ado about throw-ins
Erling Haaland vindt iets van inworpen en ik uiteraard dus ook
Vorige maand was Erling Haaland te gast bij The Official Man City Podcast. In deze podcast, gehost door Rob Pollard, Nedum Onuoha, George Kelsey en Paul Dickov, schuiven steeds wisselend spelers, coaches, managers en beroemde fans aan. Dit keer was het de beurt aan Haaland.
Ik ben een beetje geobsedeerd door de Beyoncé van het voetbal, een obsessie die alleen maar bekrachtigd werd door zijn bewonderenswaardige interview met GQ van vorig jaar, waarin hij onder meer zei, ‘You cannot control what people say, think, and write about you. So there’s nothing I can do about it.’ En nu zat hij dus aan tafel bij Pollard en Onuoha.
Ze hadden het onder meer over zijn wens om bij City te spelen, zijn eerste indrukken, wat hij vindt van de Premier League en zijn ambities met Noorwegen, dat schitterde in afwezigheid op het laatste WK en er aankomende zomer ook niet bij zal zijn in Duitsland.
Maar het leukste moment kwam toen hem de volgende vraag werd gesteld: ‘Wat zou je, als je de kans had, veranderen in voetbal?’ Haaland is immer praktisch en noemt twee dingen: doellijntechnologie en inworpen. Het eerste wil hij over het gehele veld, zodat het altijd onomwonden duidelijk is wanneer de bal ‘out-of-play’ is. Maar het zijn de inworpen waar hij echt gepassioneerd over is.
‘If you throw this way or that way, it doesn't matter. Just make sure you have two hands on the ball. I don't even know the rules, and if I'm going to take a roll, I'm probably doing it wrong. But it doesn't matter if you throw the ball straight down, straight up or whatever. I would change that.’
Even terug naar de basis. Wat is een inworp?
Een inworp of ingooi is een spelonderdeel van voetbal. Indien de bal de zijlijn volledig heeft overschreden, over de grond of in de lucht, zal een inworp toegekend worden aan de tegenstrevers van de ploeg die de bal het laatst heeft aangeraakt.
De speler moet met een deel van beide voeten op of achter de zijlijn, in het neutraal gebied op maximaal 1 meter van de zijlijn, met het gezicht naar het speelveld gericht, de bal met beide armen boven of achter het hoofd inwerpen op de plaats waar de bal over de zijlijn is gegaan.
Met dat laatste heeft Haaland dus een probleem. Voetballers kunnen zelf wel bepalen waar ze hun handen houden als ze ingooien, is waar het in principe op neerkomt. Bovenlangs, onderlangs, zijwaarts. Het kan allemaal. Zolang er maar met twee handen wordt ingegooid, is eigenlijk waar Haaland voor pleit. En dat is volgens mij helemaal geen slecht idee.
De eerste beschrijving van een inworp komt uit het boek Tom Brown's School Days, een roman geschreven door Thomas Hughes, die zich baseerde op zijn eigen ervaringen op de Rugby School. Hij schreef over de lijnen van een speelveld. Als de bal over die lijnen ging, was de bal out-of-play en moest deze weer in het spel worden gebracht door een inworp. Dat was de basis voor de line-out zoals we deze kennen in het rugby.
A ball in touch is dead; consequently, the first player on his side must in any case touch it down, bring it to the edge of touch, and throw it straight out.
In de negentiende eeuw waren er verschillende voetbalregels, zoals de Sheffield Rules, Cambridge Rules en FA Laws. Die hadden allemaal hun eigen versie van de inworp, maar kwamen overeen dat de speler die als eerste de bal aanraakt nadat deze buiten de lijnen belandt, balbezit wint en de inworp (of ‘in-trap’) moet nemen. Dat week af van de huidige regels die stellen dat het team dat als laatste de bal aanraakt voordat de bal over de lijn gaat, balbezit verliest.
Op een gegeven moment hadden de voetbalbonden verschillende regels omtrent inworpen. Een onhoudbare situatie binnen het voetbal. Dat werd in 1882 pijnlijk duidelijk toen Engeland en Schotland tegen elkaar speelden en de Schotten naïef genoeg waren om ermee in te stemmen dat inworpen op alle mogelijke manieren mochten worden genomen.
In de basiself van Engeland zat namelijk William Gunn, een cricketspeler. Of beter gezegd: een gespecialiseerde rechtshandige batsman die bekend stond om zijn nauwkeurige worpen. Tijdens de wedstrijd nam hij alle inworpen en dat waren raketten. Zijn één-handige inworpen gingen vaak van de Engelse helft naar het Schotse strafschopgebied. De Schotten werden helemaal gek van zijn absurd lange ingooien.
Het jaar daarop werd er een nieuwe regel ingevoerd: inworpen moesten van boven het hoofd worden genomen met twee handen aan de bal. Zoals we nu nog doen. En waar Haaland het dus wel mee eens is.
Ondanks de nieuwe regel bleven lange inworpen ongekend populair. Dit vanwege de speelstijl en de moerassige velden. Op balbezit gebaseerd voetbal was bijna niet te doen. Naarmate de aandacht en zorg voor het veld toenam en grasmatten er strakker bij lagen dan de voortuinen in rijke buitenwijken, kwam de passing game steeds meer op en raakte de lange inworp op een zijspoor. Het was geen noodzaak meer, eerder een curiositeit, toegepast door kleinere teams om de bal in het strafschopgebied te pompen in de hoop tegen grotere tegenstanders de gelijkmaker te forceren. Zoals de Bolton Wanderers van Sam Allardyce.
De Wanderers van Big Sam waren tien jaar lang een plaag in de Premier League. Door een combinatie van direct voetbal en fysiek spel toe te passen maakten ze grotere clubs het leven zuur en hun spelhervattingen waren fenomenaal. Op een gegeven moment kwam zelfs eenderde van hun doelpunten voort uit dode spelmomenten. De lange inworp werd daarbij veelvuldig toegepast.
De tactiek van Allardyce werd misschien als archaïsch bestempeld, maar de inworpstrategie van Big Sam was voor Bolton de beste manier om wedstrijden te winnen. Voor ploegen met weinig balbezit biedt de lange inworp niet alleen een scoringskans, maar elke seconde dat de bal uit het spel is, is een seconde waarin de tegenstander de bal niet heeft. En dat is alleen maar voordelig.
Sommige trainers irriteren zich mateloos aan het gebruik van lange inworpen. ‘Het is een beetje een oneerlijk voordeel,’ zei Arsene Wenger ooit over de raketinworpen van Stoke City’s Rory Delap. ‘Hij gebruikt een kracht die normaal gesproken niet in het voetbal aanwezig is.’
De lange inworp was echt een plaaggeest voor Wenger en zijn Arsenal. Hij verloor vier keer op rij van Sam Allardyce en de Bolton Wanderers, en Stoke City versloeg thuis Arsenal tussen 2008 en 2014 vijf keer. Mede dankzij de inworpen van Delap dus. Wenger vroeg zelfs aan de Engelse voetbalbond of ze de inworp konden verbieden. Zij kwelden hem intens.
Toch hebben de meeste teams tegenwoordig geen inworpstrategie. Verder dan iemand die ver kan gooien en gaan met die banaan wordt er meestal niet gedacht. Dat terwijl er in een wedstrijd toch al snel zo'n 30 tot 50 inworpen worden genomen.
Nu pleit Haaland niet gelijk voor het implementeren van inworptactieken, maar spelers inworpen laten nemen hoe ze willen (zolang ze maar twee handen op de bal hebben) zou het spel wel een entertainende impuls kunnen geven en wellicht de lange inworp ook. En misschien wil iemand wel onderhands gooien, of de inworp nemen als op een bowlingbaan. De mogelijkheden zijn eindeloos.
Ik moest gelijk denken aan de inworp van de Braziliaanse Leah Fortune, tijdens het WK voetbal onder 20 in 2008. Haar welbekende flip-throws gingen de hele wereld over, en ook tegen Noorwegen stelde ze haar acrobatische kunsten tentoon. Zou Haaland hierdoor geïnspireerd zijn geraakt?
Een andere flip-gooi die we niet kunnen vergeten is die van Milad Mohammadi: in 2018 probeerde hij de flip-throw op het WK, maar dat ging niet helemaal goed.
Overigens is zijn broer, Nader Mohammadi, ook een flip-thrower. En dat doet hij niet onverdienstelijk. Het zijn ware kanonskogels die hij afvuurt.
En wat dacht je van de ingooien van Risto Kallaste?
Much ado about throw-ins, dus.
Ik ben wel benieuwd hoe Haaland inwerpt.
Doorkronkelen is een gratis nieuwsbrief die in stand wordt gehouden door lezers. Vind je dit artikel leuk? Overweeg dan een eenmalige donatie of een betaald abonnement.
Verder lezen:
The day Vinicius Jr broke down in tears – and delivered his strongest message yet against racism
On Monday, 100 accredited journalists — 72 of them from Brazil — arrived for Vinicius Junior’s press conference ahead of his national team’s friendly match against Spain. They witnessed his most powerful message yet in the fight against racism — one that left him in tears as he explained the toll repeated abuse has taken on him.
Regrets: - I was so wrong about Martin Ødegaard (Noors)
Martin Ødegaard's development means that many have faith in a brighter future for the Norwegian national team. But that he would become so good, there were several who doubted that.
Netflix’s hugely popular Drive to Survive series, which documents what goes on behind the scenes and on the track in Formula One, had an unlikely star in its second season.
It wasn’t Mercedes’ Lewis Hamilton, Ferrari’s Sebastien Vettel or Red Bull’s Max Verstappen. It wasn’t even a driver. It was William Storey, the British man behind Rich Energy, an energy drinks company, which in 2019 signed a five-year, £35million ($44.2m at today’s rates) deal to become Haas F1’s title sponsor.
David Squires on … England’s collar and other ‘woke’ things destroying football
Our cartoonist on the hot takes that have followed the ‘playful update’ to the St George Cross on Nike’s new kit.
Messi meets America (Apple TV)
Watch Messi Meets America, a series starring soccer superstar Lionel Messi as he embarks on his historic Major League Soccer debut on Inter Miami.
Former Real Madrid and Chelsea midfielder Geremi has filed for divorce after finding out he isn't the biological father of his children.